ŚWIĘTA PARAFIALNE
Święto Podwyższenia Krzyża Pańskiego – 27 września
Święto związane z tradycją odnalezienia relikwii krzyża, na którym umarł Jezus Chrystus. Jest on dla chrześcijan największą relikwią. Nabożeństwa ku jego czci sięgają początków chrześcijaństwa.
Tradycja przypisuje odnalezienie Krzyża św. Helenie, matce cesarza Konstantyna I Wielkiego, w 340 roku. Relikwie złożone zostały w bazylice Grobu Świętego w Jerozolimie. Od tamtej pory były uroczyście czczone przez wiernych przybywających z całego świata chrześcijańskiego. Okres ten zakończyło zdobycie Jerozolimy 20 maja 614 roku przez króla perskiego Chosrowa II Parwiza. Persowie zburzyli świątynię a relikwie Krzyża zabrali z Jerozolimy.
W 628 roku cesarz bizantyjski Herakliusz pokonał Persów i odzyskał święte relikwie. Cesarz sam wniósł je uroczyście do Jerozolimy, wchodząc do miasta przez Bramę Złotą. Jak mówi legenda, cesarz niosąc Krzyż ubrany był w drogocenne szaty i nie mógł udźwignąć Krzyża, aby wejść do miasta. Dopiero kiedy za poradą biskupa Jerozolimy Zachariasza zdjął bogaty strój, idąc boso wniósł Krzyż, aż do odbudowywanej po zniszczeniu Bazyliki.
Św. Antoniego Pieczerskiego – 23 lipca
Historia Św. Antoniego pochodzi z Powieści minionych lat (ok. 1051 r.) oraz z Żywota św. Teodozjusza Pieczerskiego z XII wieku. W latach 70. lub 80. XI w. powstał żywot samego Antoniego, który był znany jeszcze w XIII w., następnie jednak zaginął, a jego treść znana jest fragmentarycznie.
Według wymienionych źródeł, Antoni Pieczerski nosił imię świeckie Antip i był synem bojara z Lubecza. W młodości odkrył w sobie zamiłowanie do życia pustelniczego. Udał się do Kijowa, gdzie zamieszkał w pieczarze zajmowanej przez mnicha Hilariona przed wyborem na metropolitę kijowskiego. Następnie opuścił Ruś i wyjechał na Athos. Do Kijowa wrócił ok. 1032 roku i zamieszkał w pieczarze nad Dnieprem, prowadząc surowe życie ascetyczne. Szybko zaczęli przyłączać się do niego uczniowie. Gdy było ich dwunastu, Antoni wyznaczył na przełożonego wspólnoty mnicha Warłaama, sam zaś kontynuował życie pustelnicze w pieczarze, której nie opuszczał przez kolejne 40 lat. Nadal jednak udzielał duchowych rad i pouczeń.
Tak założono Monaster Kijowsko-Pieczerski, zwany później Ławrą Pieczerską. Jej główny założyciel św. Antoni rozpoczął nowy nurt w życiu mniszym, nacechowany nieustanną pracą, wstrzemięźliwością, umartwianiem ciała, czuwaniem i modlitwą. Antoni uprosił księcia kijowskiego, aby podarował wspólnocie całą górę, dzięki czemu w okresie późniejszym mogła tu powstać ławra. Po ustąpieniu Warłaama, starzec wyznaczył na jego następcę św. Teodozjusza Kijowsko-Pieczerskiego.
Święty Antoni Kijowsko-Pieczerski posiadał dar czynienia cudów. Jego modlitwy sprawiały, że licznie przybywający chorzy otrzymywali uzdrowienie. Zmarł w wieku dziewięćdziesięciu lat. Jego ciało pogrzebano w Ławrze Kijowsko-Pieczerskiej. Uważany jest za ojca życia monastycznego na Rusi.
Święto Kazańskiej Ikony Matki Bożej – 4 listopada
Powstanie i kult Kazańskiej Ikony Matki Bożej sięga XVI wieku. W 1579 roku, po wielkim pożarze w Kazaniu, dziewięcioletniej dziewczynce Matronie Onuczinej ukazała się we śnie Matka Boża i wskazała miejsce, gdzie znajduje się jej ikona. Zgodnie z tymi wskazówkami ikonę znaleziono na popielisku, przykrytą metrową warstwą popiołu i gruzu.
W następnych latach w tym miejscu powstał żeński klasztor, w którym pierwszą zakonnicą, a następnie przeoryszą, została Matrona Onuczina (imię zakonne Marta). W 1612 roku, w czasie wojny polsko-rosyjskiej, Kazańska Ikona Matki Bożej przybyła do stolicy wraz z pospolitym ruszeniem z Niżnego Nowogrodu. W niedzielę 22 października z miasta wypędzono oddziały polskie, a żołnierze z cudowną ikoną udali się na Kreml. W 1633 roku ikonę umieszczono w moskiewskim soborze Kazańskiej Ikony Matki Bożej.
W 1721 roku z polecenia cara Piotra I ikonę (tę lub jej kopię) przeniesiono do Petersburga, gdzie zajęła ostatecznie poczesne miejsce w zbudowanym w 1811 roku soborze Kazańskiej Ikony Matki Bożej, głównej świątyni monasteru na miejscu jej odnalezienia. W roku 1904 została ona skradziona i zaginęła bez wieści.
Pojawiła się później na czarnym rynku, gdzie zakupił ją John Haffert – Amerykanin, założyciel Błękitnej Armii Fatimskiej i autor wielu publikacji, w tym tłumacz książki o Akita, pt. „Łzy i przesłanie Maryi”. Haffert skonstruował w Fatimie kaplicę dla przechowywania kosztownej ikony. Potem zaś ofiarował ją papieżowi Janowi Pawłowi II, aby ten zwrócił ją prawosławnym.